ΜΙΑ ΠΑΡΑΠΟΝΙΑΡΑ ΝΤΑΜΑ

Χορεύω με μια Ντάμα που πονάει

είναι στενά τα παπούτσια που φοράει

κι η μουσική αντηχεί στ αυτιά της φάλτσα

ούτε που ξέρει τις φιγούρες απ τη σάλσα

Χορεύω με μια Ντάμα που όλο κλαίει

το βήμα του χορού τη δυσκολεύει

κι όλο ζητάει να ξεκουραστεί λιγάκι.

Την τρώει της αγάπης το σαράκι

για κάποιον χορευτή του τάνγκο.

Φοράει πάντα κάτασπρο ζιβάγκο,

φορά σκούρο κουστούμι στο καντούνι

και τα παπούτσια με ελαφρό τακούνι.

Όμως εγώ στα ρούχα δεν τον φτάνω

και του χορού τα βήματα τα χάνω.

Σαν καβαλιέρος στο χορό είμαι χάλια

γι αυτό και κλαίει η δική μου Ντάμα

Marinero