ΤΟ ΠΑΡΑΠΟΝΟ ΤΗΣ ΜΑΝΑΣ ΕΝΟΣ ΝΑΥΤΗ ΤΟΥ ΟΔΥΣΣΕΑ.

Μ ένα καράβι, δυο ευχές

έφυγες για ταξίδι,

μ ένα τραγούδι, δυο πενιές

κι ένα πικρό ταξίμι.

Άραγε να σε φτάσανε

οι ευχές μου, τα τραγούδια;

άραγε να σε φύλαξαν

στην σκύλα την πανούργα;

που προσπαθεί τα νιάτα σου

να πάρει, να τα κλέψει

και με τσαλίμια ερωτικά

η Κίρκη να τα δρέψει;

μην τάχα ο καπετάνιος σου,

ο πονηρός Δυσσέας

μπορέσει το σκαφίδι του

κι όλο το πλήρωμά του,

να το γυρίσει σπίτι του,

να ιδεί τη φαμελιά του

ή μήπως άλλη η θέληση

είναι του Γεωσείστη

και το καράβι αύτανδρο

στην άβυσσο βυθίσει;

σε περιμένω γιόκα μου

πίσω στο σπιτικό μου,

για να γεμίσει η αγκαλιά

το σώμα τ ακριβό μου.

Στον Ποσειδώνα το Θεό

τάζω και ξανατάζω

θυσίες, τζοβαϊρικά

κι όλο παρακαλάω,

στο σπίτι σου το πατρικό

γρήγορα να γυρίσεις

να ιδώ εγγόνια και χαρά

τα μάτια πριν μου κλείσεις

Marinero