ΕΡΩΤΑΣ

Αρισμαράκι του βουνού

και φύκη του πελάγους

και λουλουδάκι του μπαξέ,

αστέρι τ΄ ουρανού μου,

του δειλινού μου χρώματα

και φως της χαραυγής μου,

άμα τον δείτε να περνά

απ΄τα στενά του κόσμου

κι από των αγριμιών μονιές,

να καθρεφτίζει ανέμους,

αφήστε ένα δάκρυ σας

τ΄όνειρα να ποτίσει,

που κάνουν στο παράθυρο

οι κοπελιές σαν στέκουν

και περιμένουν να φανεί

αυτός που θ΄αγαπήσουν.

Και κάνει τις καρδιές των νιων

να κλαίνε, να σπαράζουν,

όταν αυτή που αγαπούν

αδιάφορα περνάει

κι αφήνει την καρδούλα τους

να τρώει το σαράκι.

Και μήτε γέρος, μήτε νιος,

γλυτώνει από τα βέλη,

που θα τοξεύσει ο Αθάνατος,

ο γιος της Αφροδίτης.

Πείτε πως ανταμώσατε

και πως σας έχει αγγίξει

ο Έρωτας, που 'ναι Θεός,

ανίκητος στο χρόνο,

που κάνει ένα τους θνητούς

και τους Θεούς αντάμα

και κάνει τα αντίθετα

να έλκονται από Εκείνον,

δίνει ζωή, συνέχεια,

στα είδη και στα γένη

κι είναι αυτός πιο δυνατός

σ΄όλους τους Αθανάτους.

Marinero