Ανεμοβρόχι
στις σκεπές
και
στα στενά σκοτάδι
μήτε
ένα φως παρηγοριά
να
φέξει αυτό το βράδυ.
Βαρύς
χειμώνας κι ερημιά
και
μοναξιά και πόνος
μόνος
γυρίζει στα κλεφτά
και
σταματά ο χρόνος.
Ούτε
χαμόγελο ζεστό
στης
μοναξιάς τον τοίχο
ούτε
τραγούδι να βαστά
στην
ανθρωπιά το ίσο.
Μόνο
σκοτάδι κι ερημιά
κι
ο φάρος ξεχασμένος,
δεν
φέγγει την πορεία του
και περπατάει
χαμένος.
Marinero
Στιχούργημα
με πολύ πόνο και θλίψη, όχι όμως μελό,
που περιγράφει μια κατάσταση, όχι
απαραίτητα συγκεκριμένη, χωρίς να
καταφεύγει σε χαζούς συναισθηματισμούς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου