Στην χάση είμαι του φεγγαριού και ταξιδεύω,
το υγρό του φως λικνίζεται στο πέλαγος.
Σαν καβαλάρης στην άκρη του καιρού,
στις μυστικές σπηλιές του ωκεανού.
Με την επόμενη πανσέληνο σε περιμένω,
ωσάν θεός που ερωτεύτηκε μια νύμφη,
σαν ποταμός την άκρη της πηγής,
σαν κεραυνός τις στάλες της βροχής.
Με το φεγγάρι με τ’ αστέρια σε προσμένω,
ξαστεριά που αφτιασίδωτη στολίζει,
σαν ναυαγός την άκρη της στεριάς,
σαν λυπημένος τον ήχο της χαράς.
Τις νύχτες το φεγγάρι συντροφεύει,
τη λύπη μου κι εσένανε γυρεύει
Marinero
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου