ΕΝΑ ΣΤΡΕΙΔΙ ΜΙΑ ΦΟΡΑ

Σε ένα βράχο στο γιαλό

κόλλησε ένα στρείδι,

κοίταζε τη θάλασσα

ως το Γαλαξίδι.

Τάχα τι περίμενε

μέρες κολλημένο,

δίχως πόδι να κινεί,

ώρες το καημένο.

-Δεν βαρέθηκες εκεί,

μια φορά ρωτάω,

δυο μου αποκρίνεται,

-Άσε με νυστάζω.

-Πώς μπορείς στο βράχο σου

να είσαι κολλημένο,

έλα πάμε στ’ ανοιχτά,

έλα σε προσμένω.

-Λέω δεν με παρατάς,

κείνο μου αποκρίθη,

άσε με στον πόνο μου,

στην πολύ μου λύπη.

-Γιατί; πάλι το ρωτώ

τι έχεις και χολιάζεις,

έξω τα καράβια σου,

πέσαν και γκρινιάζεις;

-όχι μου αποκρίνεται,

μα μη με δουλεύεις,

για σεργιάνια μη μου λες,

και με κοροϊδεύεις.

Απ το βράχο δεν μπορώ,

ρούπι να κουνήσω,

ειν το σπίτι μου εδώ

δεν το εγκαταλείπω.

Έτσι φτιάχτηκα να ζω,

με το όστρακό μου,

δεν μπορώ να κουνηθώ

απ το σπιτικό μου.

Πα στο βράχο μόνο ζω,

τρώω και κοιμάμαι,

πα στο βράχο η αρχή

και το τέλος θα ναι.

Marinero