Δύο σταγόνες της βροχής,
μαζί και ένα δάκρυ,
κράτησες να δροσίσουνε
την δίψα της καρδιάς.
Δύο φιλιά στο στόμα σου
κι ένα στο μάγουλό σου,
κράτησες σαν ανάμνηση
να ‘χεις παρηγοριά.
Χνάρια μένουν στα χείλη σου,
χνάρια στο μάγουλό σου
κι ένα ρυάκι που κυλά.
Δεν ξεδιψά η καρδιά.
Είναι ο έρωτας σαν ρόδο στην καρδιά
που τα αγκάθια του πληγώνουν και πονάνε,
αφήνει δάκρυα μονάχα και φιλιά
και αναμνήσεις που στο πουθενά σε πάνε.
Marinero
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου