ΕΠΕΤΕΙΑΚΟ

 

«Εδώ Πολυτεχνείο, εδώ Πολυτεχνείο»,

λέει η φωνή του εκφωνητή, στη νύχτας στο ηχείο

και μοιάζει, ή είναι, μια κραυγή βοήθεια που ζητάει

γι’ αυτά που ξεχαστήκανε στης χούντας το σκοτάδι.

Γι’ αυτά που πάλεψες να ρθουν, απ’ το εξήντα πέντε.

Μα ήρθαν δύσκολοι καιροί και κει στο παραπέντε,

πάει ο αγώνας έσβησε και πλάκωσε σιωπή.

 

Τώρα Μεταπολίτευση και βολεμένοι όλοι,

Κομματικοί ινστρούχτορες, γίναν οι αγωνιστές

Και καταντήσαν όλοι τους με θέσεις βολεμένοι,

Διευθυντές και Γραμματείς, μέχρι και Βουλευτές.

 

Ξεθώριασαν συνθήματα, σκιστήκαν οι σημαίες

Κι απόμειναν η ανάμνηση και κάτι σαν πληγή.

Ο χρόνος τα λησμόνησε , μόνο οι Νεολαίες

Τσακώνονται κάθε γιορτή(;), καλύτερα επέτειο,

Κι έγινε η μνήμη τσακωμός, πράξη κομματική.

 

Marinero