ΑΠΟΨΕ ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ

Απόψε θα μπαρκάρω στα τραγούδια

με ένα μεράκι για τη Φραγκοσυριανή,

με ένα τραγούδι καμηλιέρικο Τσιτσάνη,

κι ένα ταξίμι του Ζαμπέτα ως την αυγή.

Απόψε θα γυρίσω στα πελάγη

εκεί που με πηγαίνει η καρδιά

κι αν με το κύμα έρθει η φωνή σου,

θα είναι όπως να μου τραγουδά,

τραγούδια του καημού του μισεμού,

τραγούδια του άδικου καιρού,

τραγούδια που μιλάνε στην καρδιά,

τραγούδια που με πάνε μακριά.

Απόψε τα τραγούδια θα μου κάνουν

παρέα στα ταξίδια του μυαλού,

απόψε τα τραγούδια θα γιατρέψουν

τον πόνο του αποχωρισμού.

Marinero

ΙΣΩΣ

Απόψε θα βουλιάξω στην αγάπη

και στων ματιών σου τη φωτιά

που με ζεσταίνει,

απόψε θα ντυθώ με τα φιλιά σου

και τ' άλικο των δυο χειλιών σου

που με δένει,

με του έρωτα τ' αδιόρατα δεσμά

και μ΄ όνειρα που με τραβάν

στο πουθενά.

Ίσως τα βέλη που μου καίνε την καρδιά
 να αστοχήσουν και να βρούνε την καρδιά σου

και του Ίμερου τα άσπαστα σχοινιά

να σε δεσμεύσουν να μην φεύγεις μακριά μου

Marinero

ΜΗΝ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙΣ ΝΑ ΦΥΣΗΞΕΙ

Σκέψου να φύσαγε ένα αγέρι

να παρασύρει όλα τα σάπια,

να καθαρίσει η ζωή μας

απ όλα αυτά τα κατακάθια

που αφήνουνε χωρίς δουλειά

και στέλνουνε στη ξενιτιά

τα καλύτερα παιδιά

Σκέψου να φύσαγε Βαρδάρης

και άνεμος αποβροχάρης

και πριν με τα στραβά τα πάρεις,

να καθαρίσει τη ζωή μας

απ΄ όλα τα έργα τα κακά

που μας γυρίζουνε στα πίσω

και δεν πηγαίνουμε μπροστά

Μα δεν φυσάει ούτε αέρας,

ούτε του Πάνα η φλογέρα

να καθαρίσει τη ζωή μας

ακούγεται από μακριά.

Γι αυτό μόνοι ας σηκωθούμε

και μόνοι ας λευτερωθούμε

απ τη σαπίλα που μας ζώνει

και μας τραβάει στα βαθιά.

Marinero

ΣΤΗΝ ΕΔΕΣΣΑ ΣΤΟΝ ΠΟΤΑΜΟ

(Λαϊκότροπο άσμα)

Στον ποταμό στην Έδεσσα

θα ρίξω τα φιλιά σου,

τους όρκους και τα χάδια σου,

την άπονη καρδιά σου.

Θα βρω καινούριο έρωτα

μαζί του να με πάρει

και μια καινούρια αγκαλιά

τον πόνο μου να γιάνει.

Στην Έδεσσα στον ποταμό,

δίπλα στον καταρράκτη

και στο Βαρόσι στα στενά

θα βρω καινούρια αγάπη.

Γιατί είσαι άστατη πολύ

και αφήνεις την καρδιά σου

να παίζει με τον έρωτα,

σκορπίζεις τα φιλιά σου

Marinero

ΠΟΛΗ ΤΗΣ ΟΥΤΟΠΙΑΣ

Ένα τραγούδι θα σου πω

κι εσύ φτερά θ ανοίξεις

για να πετάξεις μακριά

από αυτή την πόλη

που χει σταθεί  πα στο γκρεμό

κι είν΄ έτοιμη να πέσει,

να παρασύρει στο χαμό

σπίτια μαζί κι ανθρώπους.

Θα πας τ΄ αψήλου και απέ

θα βγεις σε άλλον τόπο

που χει τα σπίτια χαμηλά,

που χει νερά και κήπους,

χαρούμενα που χει παιδιά

και γελαστούς ανθρώπους.

Πόλη της φαντασίας σου

και πόλη των ονείρων,

πόλη που φτιάξαμε μαζί,

πόλη της ουτοπίας .

Κι αν βρεις συντρόφους στη χαρά,

συντρόφους στον αγώνα,

τότε θα γίνει η πόλη μας

αληθινή στον κόσμο.

Marinero

ΤΩΝ ΦΙΛΩΝ ΜΟΥ ΤΑ ΜΑΤΙΑ

Aφιερώνεται σε όλους τους φίλους που παραβρέθηκαν, αλλά και όσους δεν μπόρεσαν να είναι στη συναυλία μου στο Αρχοντικό Σαράφογλου της Βέροιας το Σάββατο 28-5-2016 και οπωσδήποτε στους πολύτιμους συνεργάτες μου:Ανδρεάδου Μαρία, Δερμιτζάκη Σάκη, Λολίδη Νίκο, Μακαριάδη Μάκη, Παναγιώτου Έντβιν Παναγιώτου, και Σολάκογλου Δημήτρη και τέλος στο Verianet και τον σπουδαίο φίλο Καρολίδη Δημήτρη.

ΟΔΥΣΣΕΑΣ

Αναβοσβήνει το φανάρι στο σκοτάδι

αναλαμπές μακρές, βραχείες,

χαράζεις την πορεία σου στο χάρτη

για να γυρίσεις στο λιμάνι το πατρώο.

Όμως τους κοροϊδεύεις τους συντρόφους,

δεν είναι η Ιθάκη προορισμός σου,

είναι το αέναο ταξίδι που λογιάζεις,

είναι η θάλασσα που μέσα σε κρατάει

κι η αγκαλιά της Καλυψούς που σε μαυλίζει.

Της Πηνελόπης ο αργαλειός έχει σκουριάσει

και δεν υφαίνει το πανί για ν΄αποσώσει

και οι μνηστήρες έχουνε θυμώσει

που δεν διαλέγει εραστή και όλο πίνουν.

Θυμώνει ο Ποσειδώνας και σηκώνει

θεριά τα κύματα, κι η Χάρυβδη προσμένει

ποιον σύντροφο να πιάσει ν' αφανίσει,

και οι Σειρήνες το τραγούδι αρχινάνε

να σε τραβήξουνε στα βράχια, να συντρίψουν

πανιά, κατάρτια και πλεούμενο αντάμα

Κι εσύ στην τιμονιέρα τιμονεύεις, το μπάρκο

να περάσει απ΄το στενό τους,

(όχι δεμένος στο κατάρτι, μα ολόρθος)

στην ανοιχτή τη θάλασσα να βγάλεις

και να τραβήξει ανοιχτά κατά το Νότο

που σε προσμένουν τα στοιχειά και οι γοργόνες

και μια μικρή που τ΄όνομά της δεν το ξέρεις

μήτε κι ο Όμηρος ποτέ το έχει αναφέρει

κι ύστερα πάλι του πελάγους η αρμύρα

που σε βαφτίζει με τ ανέμου τη ριπία

και σε κρατά δικό της μόνο η θάλασσα,

ταξιδευτή και πνεύμα που αέναα τριγυρνάει

γιατί ποτέ της δε σε κράτησε πατρίδα,

μήτε γυναίκα, μήτε βιος, μήτε και σπίτι

Marinero