Άφησες το χαμόγελο σου στην παλιά φωτογραφία,
σ’ εκείνη την κιτρινισμένη δίπλα στη θάλασσα
ενθύμιο από κάποια εκδρομή του Καλοκαιριού.
Τώρα είναι Χειμώνας και αδειάσανε τα λιμάνια
απ’ τους εκδρομής της καλοκαιριάς.
Χάσκουν στις παραλίες οι τρύπες που άφησαν
οι θερινές ομπρέλες και οι ξαπλώστρες.
Καρτερούν το χειμέριο κύμα να τις σκεπάσει.
Σβήσανε και τα χνάρια απ’ τα γυμνά πόδια στην άμμο.
Μένει ένα μικρό κόκκινο κογχύλι σαν στάλα αίμα,
ίδιο με την ανάμνηση της παρθενιάς σου,
όταν παρέδιδες κορμί και ψυχή στους ναυαγούς του Οδυσσέα,
προσμένοντας την αθανασία επί ματαίω.
Είναι που ο Όμηρος ξέχασε να αναφέρει το όνομά σου.
Γι’ αυτό κι εγώ θα σε φωνάζω κόρη της Αφροδίτης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου