Ακούω την κραυγή της θάλασσας
να με καλεί να με προσμένει
υγρή αγκαλιά να με λικνίσει
και να ζητά να νανουρίσει
τα πιο αρμυρά μου όνειρα
Τι ‘ναι για μένα το ταξίδι
είδος φυγής να είναι τάχα
ή μήπως η ανάγκη του Οδυσσέα
και ο νόστος της πατρίδας.
Ή του Ιάσωνα η αγάπη για εξερεύνηση.
Με την πρόφαση του γυρισμού ο πρώτος
και το χρυσόμαλλο το δέρας ο άλλος
μετέτρεψαν σε ναυτικούς δεινότατους
φοβισμένους και άθλιους τσοπάνους
κι οργώσανε την άγονη τη θάλασσα
Νομίζω είναι όλα αυτά μαζί και κάτι
Από την μυστική ουσία της θάλασσας
που θες δε θέλεις σε τραβά κοντά της
και σε κρατά δεσμώτη σκλάβο της
μα και ελεύθερο συνάμα να γυρίζεις
σου ανοίγει δρόμους και ορίζοντες
σου δείχνει πόλεις και ανθρώπους
παράξενες συνήθειες που έχουν
και γλώσσες περίεργες που μιλούν
έτσι όπως έλεγε ο ποιητής ο Όμηρος
Ο Καββαδίας την τραγούδησε
Και την αγάπησε πιστά με πάθος
Αυτός εγώ και το σινάφι όλο
Που βρέξαμε «τα πόδια μας»
Με τ.’ αλμυρό νερό της και που
ανασάναμε πρωί τη μυρωδιά της φύκης
ένα γινήκαμε μ’ αυτήν και μένουμε
δικοί της πάντα και δικιά μας
παντοτινό κρεβάτι μας η αγκαλιά της
τον ύπνο τον αξύπνητο θα μας κοίμηση
Ακούω την κραυγή της θάλασσας
να με καλεί να με προσμένει
υγρή αγκαλιά να με λικνίσει
και να ζητά να νανουρίσει
τα πιο αρμυρά μου όνειρα
Δ.Σ.Π.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου