ΤΟΥ ΜΙΣΕΜΟΥ

Μαύρο κρασί της λησμονιάς

μαύρο σαν την καρδιά σου

που έφυγες μιαν αυγινή

και με άφησες μονάχη

να κλαίω όταν απαντώ

ναύτες και στρατολάτες,

ξενιτεμένους να ρωτώ

αν ίσως και σε απάντησαν

εκεί στα ξένα που ήταν.

Κι αν μάτωσαν τα πόδια μου,

κι αν στέρεψαν τα μάτια,

κανένας δε σε απάντησε,

κανείς δε σε γνωρίζει.

Μα εσύ φευγάτο όνειρο

και σαϊτιά στα σπλάχνα

έμεινες και μου πλήγωσες

την έρημη καρδιά μου