ΑΠΟΥΣΙΑ

Έφυγες μες τη σκοτεινιά

και άδειασε η αγκαλιά,

ερειπωμένο σπίτι,

κρυώνω σαν σπουργίτι.

Από την άκρη του γιαλού

ως μες τα βάθη του μυαλού,

μία φωνή μου λέει

πως το όνειρο μας κλαίει.

Από την άκρη του καιρού

ως μες τα βάθη του ουρανού,

τα άστρα σβηστήκαν βράδυ

δεν φέγγουν το σκοτάδι.

Τα όνειρά μου στη Νοτιά

μοιάζουν σαν έκθετα παιδιά

που δεν αξιώθηκαν φιλί,

μη γέλιο, ούτε και χάδι.

Κι όσα στιχάκια σκάρωσα

είναι στην άκρη αδιάβαστα,

κλεισμένα στο συρτάρι,

κρυώνουνε το βράδυ

κι ούτε φωνή, ούτε μουσική

τους έδωσε ποτέ πνοή,

σαν φύλλα στο κλωνάρι

ξερά και δίχως χάρη,

προσμένουν το σκληρό Βοριά,

να ρθει και να τα πάρει.

Marinero