Φυσάει,
φεύγει η φωνή σου μακριά,
είναι
η σιωπή που σπάει τα τύμπανά μου,
φυσά
και στα καθίσματα τα αδειανά
στα
καφενεία της ακτής η μοναξιά μου
κάθεται
και προσμένει τον καιρό
που
θα γυρίσεις με το καλοκαίρι.
Απ
το πρωί συννέφιασε κι ο ουρανός
μολύβι,
κι όλο βρέχει, κι όλο βρέχει.
Στην
αμμουδιά οι ομπρέλες ειν κλειστές,
τα
χρώματά τους χάθηκαν στο γκρίζο,
το
κύμα σβήνει τ΄όνομά σου, την καρδιά,
που
είχαμε ζωγραφίσει και τον στίχο
εκείνον
του Σεφέρη*, μια βραδιά
που
ξαπλωμένοι εκεί στην παραλία,
δίναμε
όρκους, χάδια και φιλιά,
πως η αγάπη μας
θ΄αντέξει και στα κρύα
Marinero
*...πάνω στην άμμο την ξανθή
γράψαμε τ όνομά της,
ωραία που φύσηξε ο μπάτης
και σβήστηκε η γραφή...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου