ΑΣΤΑΤΗ

Μες τους καπνούς σ΄ αναζητώ

και μέσα στο ποτήρι,

αναζητώ τα μάτια σου

και το χαμόγελό σου.

Μα μένει μόνο ο καπνός

και το βαρύ ντουμάνι,

μένει μονάχα το ποτό

να ζαλιστώ, να φύγω.

Γιατί πατάς τους όρκους σου

και άστατα γυρίζεις

κι εγώ απομένω μοναχός

με δίχως παρηγόρια.

Να βρω ζητώ παρηγοριά

μες του καπνού τη ζάλη,

μήπως και βρω παρηγοριά

με τα βαριά τσιγάρα.

Ψεύτικα ήταν τα φιλιά,

ψεύτικα και τα χάδια,

οι όρκοι και τα δάκρυα,

πως τάχα μ΄ αγαπούσες.

Γιατί πατάς τους όρκους σου

και άστατα γυρίζεις

κι εγώ απομένω μοναχός

με δίχως παρηγόρια.

Marinero

Τραγούδι νταλκαδιάρικο όπου ο παρατημένος από την άστατη εραστής πνίγει το παράπονό του στο πιοτό και τα βαριά τσιγάρα, όμως αυτή άστατη όπως είναι δεν του δίνει σημασία και εξακολουθεί το βιολί της.