ΣΤΟΝ ΜΑΝΟ ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΥ

Της Σύρας τα καντούνια σε αναθρέψαν,

τα βήματα του Βαμβακάρη στα στενά,

της Άνω Πόλης τα σοκάκια σε θυμούνται,

όταν μονάχος τριγυρνούσες και κοιτούσες,

και γύρευες τα χνάρια για να βρεις,

του Εμανουήλ Ροΐδη, ή του Σουρή.

Κοιτούσες τις σκιές που επιστρέφουν

στου δειλινού το μούχρωμα και δίναν

ζωή στης φαντασίας την ανάμνηση.

Ηθοποιοί και πρωταγωνιστές και πριμαντόνες,

και αίθουσες θεατρικές που χουν γκρεμίσει.

Τραγούδια και πεζά για ξεχασμένους

κι όσους περάσαν κι έχουν φύγει μες το χρόνο,

τραγούδια που πονούν κι εμέ και εσένα

και που τα σιγοψιθυρίζουν τους χειμώνες,

οι άνεμοι που τα βουνά τους βγάζουν

και ρυτιδώνουν τα νερά μες το λιμάνι,

έτσι όπως σφυρίζουνε στα κρένια*

του Νεωρίου που δεν έχει πια καράβια,

και που ξεσπούν σαν κύμα στα μουράγια.

Τραγούδια και παλιές φωτογραφίες

και θύμησες και εικόνες περασμένες.

Τραγούδια που τα έχουν τραγουδήσει

κι έχουν τη νοσταλγία στα στιχάκια,

για πρόσωπα, για τις παλιές ημέρες.

Marinero

*Κρένια= Γερανοί του πλοίου ή του ναυπηγείου