ΠΑΡΗΓΟΡΙΑ

Πώς θες να βγεις το δειλινό

σαν άστρο, σαν φεγγάρι

κι ο αγέρας να σου πάρει

τραγούδι και φωνή

και να την πάει στα πέρατα,

να ακούσουν οι χαμένοι

κι οι θαλασσοδαρμένοι,

να δουν την αστραπή

που βγάζουν τα δυο μάτια σου

τη ρότα να χαράξουν,

να βρουν στεριά να αράξουν,

να βρουν παρηγοριά.

Να θυμηθούν τη μάνα τους,

την αγαπητικιά τους,

να γίνουνε δικά τους

αστέρια κι ουρανοί

κι απέ ως θα ψηλώνουνε

τα κύματα, τα βράχια,

ναυαγισμένα ξάρτια

να βγούνε στη στεριά.

Να μην τρομάζει ο θάνατος

κι άγρια τρικυμία,

του Αίολου η μανία,

του Ποσειδώνα η ορμή.

Μα να έχουνε τη δύναμη,

να κάνουνε κουράγιο,

μην φοβηθούν ναυάγιο

και βράχια κοφτερά.

Για να ποδίσουν στα ρηχά,

να πιάσουν τα τραγούδια,

να ονειρευτούνε γλέντια

και μια γλυκιά αγκαλιά.