«Η ΠΟΛΙΣ ΕΑΛΩ»

Ο Κωνσταντής πολέμαγε

Μόνος πάνω στη ντάπια

Κι ένα ασκέρι Αγαρηνών

Κατά αντικρύ του είχε.

Πολλές κραυγές πολλοί νεκροί,

Πολλοί κι οι λαβωμένοι.

Μωάμεθ βάζει μια φωνή

Μωάμεθ παρακαλάει:

«Ρίξε Κωστή μου τα άρματα,

Παράδωσε την πόλη

Και σου χαρίζω τη ζωή

Και άρχοντα σε κάνω».

Κι εκείνος του αποκρίθηκε

Ψηλά από την ντάπια:

Την Πόλη την ηρωϊκή

Που είναι ξακουσμένη,

Σε όλον τον κόσμο το ντουνιά,

Μοναδική σε δόξα,

Δεν ειν’ δικό μου θέλημα

Μα ούτε και των προμάχων,

Να σου την δώσω Αγαρηνέ.

Μαζί της θα πεθάνω

Και πάρε το κεφάλι μου

Και κάνε το σημαία,

Να χαίρονται τα στίφη σου,

Που πήρανε την πόλη

και να θυμούνται οι Ρωμιοί

Ποιον είχαν Βασιλιά τους.

Marinero