ΣΥΝΑΠΑΝΤΗΜΑ

Σε μια στροφή, μια καμπή,

του δρόμου σε ξανάδα,

κι ήταν το βλέμμα σου κενό,

χωρίς ψυχή τα μάτια,

χωρίς χαμόγελο ζεστό,

η όψη η πονεμένη.

Ήταν απομεσήμερο

καλοκαιριού κι η ζέστη,

ήταν αφόρητη πολύ

κι ο ήλιος ζεματούσε,

ό,τι άγγιζε, όπου φώτιζε,

κι ο καύσωνας μεγάλος.

Ίσως ετούτο να έφταιγε

ίσως αυτό να ήταν

όπου δεν είχες όρεξη

να μου χαμογελάσεις,

ή μήπως ήταν η σιωπή

κι η απουσία τόση,

που σε έκαναν να πικραθείς,

τον κόσμο να μισήσεις;

Marinero