ΠΑΡΗΓΟΡΙΑ

Κρατούσες μες τις φούχτες σου

σταγόνες της βροχής,

να πιει ο ξερός βασιλικός,

να πιει να ξεδιψάσει.

Κοιτούσες μες το πέλαγος

με δακρυσμένα μάτια,

να βρεις τα άσπρα τα νησιά

που η ομίχλη σβήνει

και χάνονται απ΄ το πέλαγος,

σαν έχει τρικυμία.

Σαν τι, τάχα να γύρευες;

τι τάχα περιμένεις

και με το βλέμμα σου τρυπάς

του ορίζοντα την άκρη;

μην τα σημάδια γυρισμού

και της χαράς σημάδια,

ξεγέλασαν τα φρένα σου

κι άδικα περιμένεις,

να ρθει ο καλός σου γρήγορα,

απ΄το μακρύ ταξίδι

και να σου φέρει ξαστεριά,

όπως τα χελιδόνια,

που φέρνουνε την Άνοιξη

και χαίρεται ο κόσμος;

μην το μαντάτο του χαμού

και το κακό μαντάτο

δεν έφτασε ως εσένα

κι άδικα περιμένεις;

έχει ο καιρός παρηγοριά

και η νυχτιά αστέρια

και το φεγγάρι το αργυρό,

στη θάλασσα έχει δρόμο,

που οδηγεί προς τη χαρά

και τη ζωή την ψεύτρα,

την κάνει να ναι ρόδινη

και πιο λουλουδισμένη.

Marinero

΄