ΤΗΣ ΞΕΝΙΤΙΑΣ

Με ένα τρένο έφυγες

και τράβηξες στα ξένα,

σε μάγεψε η ξενιτιά

τα έρημα τα ξένα

κι έφυγες απ΄ το σπίτι μας

κι ορφάνεψα η δόλια.

Αχ της ψυχής μου θησαυρέ,

χαρά των οματιών μου

βασιλικέ του κήπου μου

και ρόδο του μπαξέ μου,

τι τάχα να κοιτάζουνε

τα όμορφά σου μάτια,

και ποια χείλη να γεύονται

τα δροσερά σου χείλη;

που έφυγες απ΄ την αγκαλιά

και τη δική μου αγάπη

και πήγες άλλη για να βρεις

και χάθηκες στα ξένα.

Marinero